Freek Vielen onderkent een vorm van romantiek in het collectieve werken vandaag. Hij herkent elementen uit de romantische schilderkunst waarbij het individu in perspectief staat tot hetgeen zich ‘in de verte’ afspeelt. De blik ligt weg van het hier en nu. Zowel in het podiumwerk van De Nieuwe Tijd als in het werk van BOG. ziet hij een vorm van neo-romantiek, met personages die zich niet zozeer ten opzichte van hun medemens of medespeler verhouden maar eerder ten opzichte universele thema’s. Kunnen we spreken van een tendens? Waarin onderscheidt het theatercollectief vandaag zich van dat van vorige generaties?