Interview Holy Shit

Grotenhuis had op dat moment wel wat anders aan haar hoofd. ‘In de periode voor de Fringe had ik enkele zwangerschappen die verkeerd afliepen. Ik was heel verdrietig in Edinburgh en voelde me verdwaald en eenzaam. Als ik niet speelde, ging ik liever wandelen in de natuur dan netwerkevenementen bij te wonen. Zo stond ik met het ene been in en met het andere buiten het festival. De Fringe was zeker een absurd avontuur, maar voor mij ook een schizofrene tijd.’

150 per uur

In Holy shit, haar derde theater­solo, blikt ze terug op die bizarre maand. Net als in On ice, geïn­spireerd op haar soloreis door een Australische woestijn, grijpt Grotenhuis terug naar een kantelpunt uit haar eigen leven. ‘Een woestijn waar je niemand tegenkomt of een festival met tienduizenden be­zoekers: het zijn extreme settings waar ik op mezelf werd terug­geworpen. Het deed me even stilstaan. Waar ben ik mee bezig, moet ik niet even pauzeren?’

Alleen is onze maatschappij daar niet op ingericht. ‘Ik heb het gevoel dat we allemaal aan 150 kilometer per uur rijden. Dat gaat nét goed, tot iets ons uit evenwicht brengt, zoals een relatiebreuk, een burn-out, het verlies van je onge­boren kind … Die zaken horen bij het leven, maar als je daarna aan 150 per uur blijft doorgaan, vlieg je uit de bocht of ga je overkop.’

En ook na een crash of in volle rouw word je aangemoedigd om je zo snel mogelijk te herpakken, vindt Grotenhuis. ‘Als ik vertelde over mijn foutgelopen zwangerschappen – wat toch gezien wordt als een taboe – kreeg ik reacties als: “niet bij de pakken blijven zitten, hopelijk ben je snel beter”. Mensen worden ongemakkelijk als iemand verdrietig is, ze proberen het gesprek een andere kant op te sturen. Dat vind ik gek: waarom moedigen we elkaar niet gewoon aan om de tijd te nemen die nodig is?’

Link naar het interview.

Holy shit, première op 16 en 17/12 in Corso Berchem. Ook op 22/12 in De Warande Turnhout.