Mopperen

Ik kan de laatste tijd niet meer mopperen. Ik bedoel, ik kan het wel, maar soms lijkt het alsof ik mijn mopperende kont niet kan keren of ik moet van degene met wie ik spreek meteen de een of andere cursus volgen om te leren omgaan met mijn gemopper. Nu vind ik het leuk om cursussen te volgen, dat is het punt niet, maar toch zou ik het jammer vinden als het resultaat van die cursussen zal zijn dat ik nooit meer mopper, want ik word er steeds beter in. Het zou zonde zijn, denk ik, om dat talent verloren te laten gaan. Om Fran Lebowitz te horen mopperen komen mensen van heinde en verre. Zoiets had ik zelf meer voor ogen als doel, niet een cursus om van mijn gemopper genezen te worden.

Er is iets vreemds. Door meteen als je even klaagt een cursus aangesmeerd te krijgen, wordt ook de suggestie gewekt dat mopperen een probleem is, terwijl het best vaak de oplossing is. Of misschien niet de oplossing, maar het enige wat je nog kunt doen als je tot de conclusie komt dat het allemaal niet lukt. Het kapitalisme omverwerpen, bijvoorbeeld, door in mijn geval aan een vriend duidelijk te maken dat je waarschijnlijk een belachelijk leven hebt als je nooit een dief bent van je eigen portemonnee. Als je alleen maar de goede ­financiële beslissingen neemt, de goede koopjes doet, wacht tot Black Friday om een wasmachine te kopen, dan word je volgens mij uiteindelijk een dief van je eigen leven. Ik was zelf nogal tevreden over deze uitlating, maar hij vond het allemaal niet heel geloofwaardig. Temeer omdat we tijdens mijn gemopper in een bad in zijn tuin zaten. Ooit vond hij het nog gezellig dat ik veel mopperde, maar sinds hij een paar cursussen mindful communiceren had gevolgd, zei hij steeds over mijn gemopper: ‘Maar waarom triggert dit jou nou zo?’ Die opmerking over de dief zijn van je eigen portemonnee had me – volgens hem – opvallend getriggerd. De consequentie was dat we het hadden over hoe ik me in de steek gelaten voelde door alle sukkels die hun schaapjes op het droge wilden houden en hoe dat droge een heel privéachtig stukje was, waar ik af en toe op bezoek mocht komen om in bad te gaan.

‘In het Engels is er een spreekwoord voor jouw gedrag’, zei hij. ‘To nurse your grudges. Jij valt zo samen met je gemopper dat je bang bent dat er niks meer overblijft als je een keer tevreden bent.’

Hoewel dat, denk ik, best een treffende analyse was, vond ik het jammer dat mijn gemopper werd gedepolitiseerd en tot mijn probleem gemaakt, alsof ik een schimmel had ergens, waar ik zelf maar voor het slapengaan een lekker zalfje op moet smeren.

Fran Lebowitz zegt dat het simpel is. Je hebt mensen die vinden dat er genoeg geld is, en mensen die geld hebben. Dat is zo, denk ik, maar ik geloof niet dat het simpel is. Ik geloof ook niet dat dat met karakters te maken heeft, maar met iets anders. Ik denk nu aan het woord systeem, maar ik wou dat ik iets preciezer kon zijn en ik denk dus dat ik niet precies kan zijn, omdat ik niemand meer heb om mee te mopperen.

Ik ben ondertussen een praatgroep begonnen. De moppersmurfen, heten we. De laatste bijeenkomst is alweer lang geleden en ook in onze gelijknamige appgroep wordt opvallend weinig gemopperd. Iedereen had het even te druk. Toen ik dat hoorde, ben ik maar naar de apotheek gegaan om een antischimmelcrème te kopen.

Link naar de column.