Het ging weer veel over consent, in de nasleep van The voice-gate. De aangiftes tegen de coaches waren net gedaan, de eerste beschuldigingen gelekt en het ging over consent. Toestemming. Het was volgens de mannen altijd met consent geweest. Zo’n uitspraak maakt me enorm treurig. Bij consent zie ik iemand voor me die een klein knikje geeft. Toestemming. Hoewel levensnoodzakelijk, ook nogal mager. Wat dacht je van: plezier. Verlangen.
Als ik iemand ten huwelijk zou vragen, en die ‘geeft toestemming’, zou ik niet veel trek hebben in dat huwelijk. Ook als iemand ‘prima’ zegt, of ‘okidoki’, zou ik me zorgen maken of het wel een goed idee is om te trouwen. Zelfs voor het eten van een quiche samen vind ik ‘toestemming’ niet genoeg. Ik zou hopen op: ‘Een quiche, wat heerlijk! Daar heb ik nu zo’n zin in!’ Toestemming, waarom neemt iemand daar eigenlijk genoegen mee als antwoord?
Een vrouw van de Rutgerstichting, een seksuelevoorlichtingsorganisatie, hoorde ik ten tijde van MeToo op de radio zeggen: ‘Dat dit nu allemaal naar buiten komt, zegt vooral dat vrouwen nog steeds niet evenveel eigenaarschap hebben op het gebied van seks. Het zegt dat mannen domineren. Dat heeft met de cultuur te maken.’
Terwijl ik die alinea opnieuw lees, denk ik: ten tijde van MeToo? Alsof MeToo voorbij zou zijn. Alsof het een tijdelijke hype was. De cultuur is toch niet veranderd sindsdien? Niet fundamenteel tenminste.
Mannen wordt geleerd hoe ze kunnen willen, hoe ze kunnen verlangen, en vrouwen wordt vooral geleerd hoe ze gewild kunnen worden. Je ziet het aan kleine dingen. Aan dat hetzelfde woord voor mannen iets anders betekent dan voor vrouwen. (Hoewel taal natuurlijk nooit klein is.) Een man die geil is, verkeert in een bepaald soort lichamelijke toestand, een vrouw die geil is, heeft een bepaald soort uiterlijk.
De vrouwen bij The voice zeiden in shock te zijn geweest. Het lijkt me zo vreemd om dat te negeren. Als iemand bij mij een quiche komt eten, en die raakt in shock door het zien van die quiche, dan geloof ik dat ik dat wel zou registeren.
Het probleem is natuurlijk dat seks niet het eten van een quiche is. Het kan samengaan, weet ik, maar het is niet hetzelfde. Dat wil zeggen: bij een quiche staat er zo weinig op het spel. Daarover kun je prima, op klaarlichte dag, zeggen: ‘En? Wat vind je ervan?’ De ander kan dan zeggen: ‘Heel lekker, met die blauwe kaas.’ Of: ‘Leuk geprobeerd met die spinazie, maar ik ben meer een broccolitype.’
Als iemand zoiets tijdens het vrijen zou zeggen (in andere woorden, dat spreekt voor zich, want wat zou iemand bedoelen die tijdens het vrijen zegt dat-ie meer een type is voor broccoli), dan wordt alles heel persoonlijk. Persoonlijker wordt het bijna niet. Dus stop je misschien met het lezen van mensen, want daar ligt een mogelijke afwijzing besloten. Zou dat het zijn? Ik weet het anders niet.
Als deze vrouwen in de mediastorm gediskwalificeerd zullen worden, omdat er toch toestemming was, zijn we ver van huis. Nogmaals: wat dacht je van plezier. Extase.
Ze waren tussen de zeventien en negentien, misschien ontmaagd, misschien niet. De meisjes over wie het ging. Die nu een klacht hebben ingediend. Voor hun The voice-performance hebben ze waarschijnlijk uren naar clips gekeken van Beyoncé, Taylor Swift, Miley Cyrus. Die zullen ze hebben nagedaan, in hun kamer, voor een spiegel misschien, en later met een coach. Hopend dat ze doorgingen naar de volgende ronde. Niet alleen in The voice, maar in het leven.
De vrouw van de Rutgerstichting was zelf naar een coach geweest om te leren hoe ze moest willen. Dat had haar geen windeieren gelegd, zei ze lachend, en ik geloofde dat meteen.
Link naar de column.