Nieuwe tekst Suzanne Grotenhuis

Maandagavond #30

Nu al 1,5 jaar
dus ruim 450 avonden
lees ik mijn dochter voor het slapengaan een boek voor over het ontstaan van het leven op aarde
het is niet mijn keuze
ik zou liever af en toe iets anders lezen
maar in het boek staat een plaatje met bliksem en dieren met grote scherpe tanden
dus het is een stuk spannender dan een verhaal van kikker en pad
de bladzijden zijn verkreukeld
vuil
en met hier een daar een scheur
en we kunnen het allebei dromen

het is een boek dat 700 miljoen jaar geleden begint
op de bodem van de zee
en dan zie je een plaatje van kleine ronde blobjes waarbij het woord ammoniet geschreven staat
waardoor mijn dochter haar eerste tekening een ammoniet was
met haar tong uit haar mond trok ze een cirkel op papier
en zei toen: kijk! een ammoniet!

daarna volgt de bladzijde waarop je ziet hoe de ammonieten pootjes kregen
en kriebelbeestjes werden op vaste grond
dat is de bladzijde waarbij ik mijn dochter onder haar oksels moet kietelen
logisch
wat zou je anders doen met duizend poten?

de bladzijde erna zie je hoe de duizendpoten reptielen zijn geworden
het is een druk plaatje waarbij elke reptiel een ander tussen zijn kaken heeft geklemd
in een bloederig gevecht
waardoor we stuk voor stuk de reptielen aanwijzen en zeggen:
jij moet in de hoek
meestal is dat ook het moment in het boek waarbij we bespreken op wie juffrouw Wendy boos was geweest die dag, en wie er in de hoek moest staan

daarna komt de bladzijde met dinosauriërs
met daartussen ergens ook een krokodil
waardoor ik, elke keer als ik hem zie liggen in zijn zwembadje in de dierentuin, denk; al 190 miljoen jaar ben jij hier.. respect

daarna is de bladzijde met de vliegende dino’s
en daarachter de bliksem
en dan bespreken we de storm
we vertellen elkaar dat als het stormt je binnen moet blijven
onder de dekens
en je niet bang moet zijn
en altijd als we dat bespreken
trekken we het deken over ons hoofd en zijn we een klein beetje bang

dan is er een bladzijde waarop je ziet dat de dino’s steeds groter worden
en dan ineens zijn ze weg
HELEMAAL DOOD! roept mijn dochter
net zoals frieda, het boerenpaard van de kinderboerderij
die is ook HELEMAAL DOOD!
de dinosauriërs en frieda zijn de enige twee die ze kent die helemaal dood zijn
dus daar praten we vaak over.. omdat dat zo oneindig fascinerend is..

Dan zien we een bladzijde met sabeltandtijgers
Met op de achtergrond een uitgebarsten vulkaan
en we zien wolharige mammoeten die een kudde rendieren vertrappelen
met daarnaast de eerste mens
een man met een lange baard en een speer in zijn hand
mijn dochter zegt: kijk mama dat ben jij en toen zat ik nog in de buik
terwijl ze wijst naar de man zijn buik onder zijn berenvel
ja zeg ik
dat ben ik
en jij zat inderdaad toen nog in de buik
en ik denk aan al het leven wat op een of andere manier inderdaad altijd al aanwezig was
en enkel nog geboren moest worden

en dan opeens zijn we bij het einde
de laatste bladzijde uit het versleten boek
het is een grote groene bladzijde
met huisjes
en dieren op vierkantjes gras
en een rivier die stroomt

mijn dochter doet haar ogen vast dicht
en ik vertel het einde van het verhaal
al 450 nachtenlang zeg ik
en toen werd alles rustig
er ontploften geen vulkanen of kometen meer
en niemand beet nog iemand in de staart
de mensen maakten tuinen
er kwamen schaapjes
en alles werd heel gezellig
de maan scheen
en het was nooit donker
en niemand moest nog in de hoek

De afgelopen dagen hoor ik mezelf die woorden zeggen
terwijl ik denk aan wat de volgende bladzijde in het boek zou zijn

Het zou een grijze bladzijde zijn
nergens nog een boom
betonnen straten en hoge torens
met gaten waar een raket ingeslagen is
onderaan het plaatje kilometers lange rijen van metalen blikjes op wielen
vol met mensen en hun lief en leed
op weg naar een grens
de grens
een door de mens getekende lijn over heilige eeuwenoude steppegrond op zoek naar een plek waar het veilig is

En ik hou mijn adem in
terwijl ik kijk naar mijn dochter die net in slaap gevallen is.