Nieuws

  • Wim Helsen nodigt in Winteruur elke week interessante gasten uit voor een gesprek over hun favoriete tekst. Rebekka de Wit koos voor een tekst uit 'Kleur komt nooit alleen' van Antjie Krog: Land van genade en verdriet wat is de verleden tijd van het woord haat wat is het symptoom van ontmenselijkt bloed van pijn …

    19 januari 2022
  • Wim Helsen nodigt in Winteruur elke week interessante gasten uit voor een gesprek over hun favoriete tekst. Suzanne Grotenhuis koos voor 'Tracks' van Robyn Davidson: Ik kan niet slapen. Volgens mij komt er thee uit mijn oren, mijn oogballen en mijn broekzakken en toch voel ik me ZO GOED. Ik zou kunnen …

    12 januari 2022
  • Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard

    In de laatste krant van het jaar stond een overzicht van alle mensen die overleden waren in 2021. Niet alle mensen, alle beroemde mensen. Desmond Tutu, Joan Didion, Lawrence Ferlinghetti. Het leek een vreemd soort klassen­foto. Met die mensen heb ik een tijds­gewricht gedeeld, dacht ik. Of eerder, een planeet. Het …

    11 januari 2022
  • Lieve mensen,   Als jullie eens wisten hoezeer we uit hebben gekeken naar morgen - om nog eens met jullie een Maandagavond in eigen huis te kunnen meemaken, met nieuwe teksten en superfijne gasten. We stonden te popelen. De teksten waren af, de volgorde bepaald en de glühwein-ingrediënten reeds gekocht. Helaas ontvingen …

    9 januari 2022
  • 'Mensen worden ongemakkelijk als iemand verdrietig is.'

    In haar solo Holy shit vertelt Suzanne Grotenhuis hoe ze verloren liep op de Fringe in Edinburgh, terwijl ze een groot verdriet moest verwerken. (Filip Tielens) In 2017 speelde Suzanne Grotenhuis (nu 36) een maand lang haar solo On ice op Edinburgh Fringe, met meer dan 3.000 verschillende producties het grootste theaterfestival ter wereld. ‘Ik …

    4 januari 2022
  • Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard

    In een park bij mij in de buurt loopt een paadje waar twee oude eiken staan en aan de voet van die eiken staan wel ­dertig tuinkabouters, vrij opeengepropt. Eerst dacht ik dat het een soort tuin­kabouterkerkhof was, waar mensen hun meest verlepte exemplaren hadden neergezet. Met mijn broer ben …

    14 december 2021
  • Een nieuwe column van Rebekka de Wit in De Standaard

    Toen mijn zus een jaar of drie was, is ze in haar eentje gaan demonstreren. We woonden op dat moment in Chili. Mijn ouders waren daar eind jaren 70 heen verhuisd en kregen er drie kinderen. ­Pinochet was aan de macht en het land was verdeeld. De voorstanders namen het …

    6 december 2021
  • Een nieuwe column van Rebekka de Wit in De Standaard

    ‘We moeten ons weer durven verbinden met pijn en lijden, en die tot bron van betekenis maken’, zei een schrijver ­tegen me. We zaten in een vergaderzaaltje, er lag een opnameapparaatje tussen ons in. Ik knikte. Toen ik later bij een familielid op bezoek ging die net geopereerd was aan de tumoren …

    6 december 2021
  • Door de onzekere situatie aangaande de coronamaatregelen heeft de artistieke ploeg besloten de Maandagavond #29 niet door te laten gaan. WIj houden jullie op de hoogte van volgende data. 

     

    Copyright affiche : Leonie Bos

    30 november 2021
  • Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard

    Door een fortuinlijke speling van het lot zat ik samen met een collega bij een salesmanager van een groothandel in de auto. We waren onderweg om een optreden te doen in hun ‘inspiratie-lab’ en omdat de treinen vertraging hadden zouden we te laat komen, waardoor er iemand werd gestuurd om …

    15 november 2021
  • Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard

    Afgelopen week verscheen een deep­fake-filmpje van de Nederlandse minister-president waarin hij de klimaatcrisis met dezelfde ernst adresseert als de coronacrisis. De deepfakepremier schermde met een behoorlijke zeespiegelstijging om duidelijk te maken waarom hij nu, na al die jaren, eindelijk klimaatbeleid zal voeren. Het noemen van die behoorlijke zeespiegelstijging werd de …

    8 november 2021
  • Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard

    Ik kijk series zoals ik snoep eet. Snel, tussen de bedrijven door, alleen. Alles aan mijn gedrag zegt dat ik niet wil toegeven dat ik kijk, dat ik net wil doen alsof ik niet écht kijk, maar gewoon af en toe een beetje. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het …

    4 november 2021
1 4 5 6 7 8 14