Nieuws
-
Groei
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
Laatst vroeg mijn buurman of ik even bij hem langs wilde komen. Dat betekent meestal dat ik zijn post moet voorlezen, want hij is analfabeet. Ik kwam binnen, het was al donker buiten en hij had zes kleine blikjes Fanta op tafel staan. ‘Ik heb ze vast voor je klaargezet, …
-
Best Experimental Documentary 2021
Het Requiem valt in de prijzen
Het 'Requiem for the world as we know it" won op het Documentary LA Film Festival de prijs voor Best Experimental Documentary 2021! "An epic film" "The cinematography is simply stunning" "Their music is so soulful" "Hypnotic""Engaging characters and scenery" "This was incredible" "I don't know how they did it" …
-
Onthecht
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
In de marmeren wachtzaal van een grote bank in Antwerpen staarde ik naar de gouden klok. Ik had om halftwaalf een afspraak, maar ondertussen zat ik al een halfuur te kijken naar die grote wijzers. Mensen kwamen en gingen. Er kwam na drie kwartier een smalle man in pak naar me …
-
Toestemming
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
Het ging weer veel over consent, in de nasleep van The voice-gate. De aangiftes tegen de coaches waren net gedaan, de eerste beschuldigingen gelekt en het ging over consent. Toestemming. Het was volgens de mannen altijd met consent geweest. Zo’n uitspraak maakt me enorm treurig. Bij consent zie ik iemand voor …
-
Vertrouwen
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
Wanneer je alleen bent in de trein en naar de wc moet, word je voor een groot dilemma geplaatst. Wat doe je met je spullen? Het is vreselijk gezellig om je spullen gewoon te laten liggen, alsof het gewoon je huiskamer is. Ik stel me voor dat de andere reizigers …
-
Kerstboom
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
Deze week lagen de straten bezaaid met kerstbomen. Het is vreemd dat die bomen een paar weken geleden met veel zorg naar binnen zijn gedragen, versierd en helemaal opgetuigd. Het is zo uit verhouding met hoe ze nu zo naakt op straat liggen, gedumpt met hun kont omhoog. Het was mij …
-
Rebekka de Wit in Winteruur
Wim Helsen nodigt in Winteruur elke week interessante gasten uit voor een gesprek over hun favoriete tekst. Rebekka de Wit koos voor een tekst uit 'Kleur komt nooit alleen' van Antjie Krog: Land van genade en verdriet wat is de verleden tijd van het woord haat wat is het symptoom van ontmenselijkt bloed van pijn …
-
Suzanne Grotenhuis in Winteruur
Wim Helsen nodigt in Winteruur elke week interessante gasten uit voor een gesprek over hun favoriete tekst. Suzanne Grotenhuis koos voor 'Tracks' van Robyn Davidson: Ik kan niet slapen. Volgens mij komt er thee uit mijn oren, mijn oogballen en mijn broekzakken en toch voel ik me ZO GOED. Ik zou kunnen …
-
Intimiteit
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
In de laatste krant van het jaar stond een overzicht van alle mensen die overleden waren in 2021. Niet alle mensen, alle beroemde mensen. Desmond Tutu, Joan Didion, Lawrence Ferlinghetti. Het leek een vreemd soort klassenfoto. Met die mensen heb ik een tijdsgewricht gedeeld, dacht ik. Of eerder, een planeet. Het …
-
Maandagavond geannuleerd
Lieve mensen, Als jullie eens wisten hoezeer we uit hebben gekeken naar morgen - om nog eens met jullie een Maandagavond in eigen huis te kunnen meemaken, met nieuwe teksten en superfijne gasten. We stonden te popelen. De teksten waren af, de volgorde bepaald en de glühwein-ingrediënten reeds gekocht. Helaas ontvingen …
-
Interview Holy Shit
'Mensen worden ongemakkelijk als iemand verdrietig is.'
In haar solo Holy shit vertelt Suzanne Grotenhuis hoe ze verloren liep op de Fringe in Edinburgh, terwijl ze een groot verdriet moest verwerken. (Filip Tielens) In 2017 speelde Suzanne Grotenhuis (nu 36) een maand lang haar solo On ice op Edinburgh Fringe, met meer dan 3.000 verschillende producties het grootste theaterfestival ter wereld. ‘Ik …
-
Ik denk aan je
Wekelijkse column van Rebekka de Wit in De Standaard
In een park bij mij in de buurt loopt een paadje waar twee oude eiken staan en aan de voet van die eiken staan wel dertig tuinkabouters, vrij opeengepropt. Eerst dacht ik dat het een soort tuinkabouterkerkhof was, waar mensen hun meest verlepte exemplaren hadden neergezet. Met mijn broer ben …
